Zdradzeni: II

     Aries’owi wystarczył dzień aby przekonać się jak uparta i zdesperowana może być szlachcianka. Od wczorajszego ranka zamienili zaledwie kilka słów przy szybkich posiłkach na postojach i choć brunet spodziewał się, że zasypie go milionem pytań związanymi z dalszą przeprawą, tak ta jednak milczała jak zaklęta. Nie starała się go zagadywać, nie marudziła ani się nie żaliła… Można więc sobie wyobrazić jak zdziwiony był wtedy Aries, licząc iż dziewucha okaże się kolejną, irytującą osobą z arystokracji, dostarczając mu tym samym idealny powód do zostawienia jej samej sobie w najbliższej wsi.

     Od jakiegoś czasu zerkał ukradkiem na idące kilka kroków za nim dziewczę.  Co jakiś czas potykała się gołymi stopami w leśnym runie i z trudem utrzymywała równowagę, wczepiając się przykurczonymi dłońmi we wszystko, co nie miało ostrego, raniącego zakończenia. Na pobladłej twarzy malowało się zmęczenie i chęć odpoczynku. Wąskie, kościste ramiona zdawały się tylko ostatkiem sił nie zwisać bezwładnie, a słabe dłonie nerwowo odganiały muskające jej ciało gałązki i ciernie,  ale w dalszym ciągu pozostawała milcząca, pokornie znosząc trudy podróży po gęstej, całkiem zdziczałej stronie lasu. Jakby w dobrze zrozumiałym poczuciu, że jeśli zacznie narzekać, to Aries przywiąże ją do najbliższego pnia sosny i porzuci.

     Czy był okrutny? Może. Ale nikt przecież nie mówił, że życie poza miastem będzie proste. Aries niczego szlachciance nie obiecywał; pobłażliwości i odpoczynków co godzinę tym bardziej. Ale gdy tak na nią patrzył i przypominał sobie, że wędrują od świtu to coś w nim powoli zaczynało się kruszyć. Ostatecznie nie była nim, nie była zahartowana do życia w najgorszych warunkach. Nie posiadała umięśnionego ciała ani, co już zdążył zweryfikować, najmniejszej wiedzy o przeżyciu na łonie nieprzewidywalnej natury. On to wszystko miał w małym palcu od dziecka i z latami coraz bardziej i lepiej wykształcał pewne umiejętności przydatne w życiu w ubóstwie.

     W zastanowieniu musnął dłonią zad klaczy. Koń pruł spokojnie, acz stanowczo do przodu wydrążając im masywnymi nogami ścieżkę. Wysoka trawa, krzaki i drzewa gęsto mieszały się ze sobą od kiedy przecięli główny trakt, zagłębiając się w tę stronę lasu. Dziką i nieujarzmioną.

     Aries chcąc nie chcąc musiał zejść z głównej drogi, jeżeli chciał uniknąć ciekawskich spojrzeń. Dziewczyna wystarczająco dała mu do zrozumienia, że jest lub będzie poszukiwana. Mężczyzna nie wiedział tylko, za co, jednak nie mogło być to coś groźnego. Jak ktoś tak słaby mógł kogoś skrzywdzić? Rzadko bywał po tej stronie Królestwa, ale z tego co pamiętał kradzieże czy zrywanie zaaranżowanych małżeństwo wśród arystokracji nie było mocno karane… Zwykle rodziny załatwiały to pomiędzy sobą, a w przypadku pierwszego wystosowywano jedynie chłostę za małe przewinienie lub napiętnowanie za większe. Po każdym zostałby bolesny ślad, którego u niej brakowało.

    Zdecydował, że będzie musiał o to spytać przy najbliższej, w miarę spokojnej okazji. Im więcej informacji posiadał tym lepiej mógł się przygotować na nieznane.

     Aries przyjrzał się jej po raz kolejny. Powłóczała nogami, krzywiąc się za każdym razem gdy stawiała następny krok. Miał wystarczająco dużo litości, by zrobić dla niej prowizoryczne buty z płata materiału by nieco uchronić delikatną skórę stóp szlachcianki przed ostrą trawą i kamieniami. Będzie musiał wyciągnąć z niej tyle prawdy, ile się da. I kupić odpowiednie buty, zanim dotrą na obrzeże miasta kupieckiego, a najlepiej jeszcze przed granicą. Potem już zastanowi się, jak wprowadzić niezauważenie poszukiwaną szlachciankę do jednego z pilniej strzeżonych miast podlegających bezpośrednio Joreynilih. Na początku chciał zmierzać wprost do Przeklętego Królestwa, ale szybko się okazało, że musi zmienić swoje plany.

     Kupieckie Miasto było żyłą złota Joreynilih. Osłabiane przez lata grabieżami Wojan dało Zjednoczonemu Królestwu bez problemowy dostęp do przejęcia nad nim zwierzchnictwa i uczenia obszarem podlegającym zapłaty daniny. W odpowiedniej odległości od granicy, lecz wystarczająco blisko aby stanowić główny łącznik w razie potencjalnego zagrożenia.

     Obecnie miasto kwitnęło za sprawą wymiany handlowej między resztą Królestw. Każdy słyszał o tym, iż Joreynilih pobiera niewielką część z wszystkich przychodów jako podatek, jednak na początku roku każdy kupiec zobowiązany był wpłacić na rzecz Królowej Lilianne daninę w postaci sumy swoich przychodów zwiększonych o połowę od sumy podatku. Nowa metoda płacenia daniny znacznie usprawniła rozwój miasta. Ostatecznie nie była to jego jedyna funkcja…

     Kupieckie Miasto zbierało wszelkiej maści dziwaków. Liczył, że ktoś spotkał tam starca, który go okradł. Wątpił, żeby ktoś tak podstępny nie skorzystał z okazji by odwiedzić barwne, wiele oferujące miasto kupców.

     Zakładał, iż o zmroku dotrą pod samą granicę królestwa, ale zaczynał wątpić, czy przy obecnej sytuacji mądrze będzie przeprawiać się nocą ze zmęczoną dziewczyną pod nosem straży granicznej. Tak, niewątpliwie nie tylko jej stan zniósł by na nich niepotrzebne zainteresowanie. Dziewczyna wciąż nosiła jego szeroką koszulę i spodnie. Nawet, gdy obwiązała sobie koszulę w pasie rzemieniem, wyglądała jak małe dziecko tonące w ubraniu ojca. Jednak wzrost, szczupłość i butność w oczach po uwolnieniu jej z fałd rodowej sukni jasno wskazywała, że dziewczyna jest już w odpowiednim wieku do ożenku.

     Syknął cicho z irytacją, uświadamiając sobie zimno, że zadanie to może okazać się trudniejsze niż przypuszczał. Wciąż kluczyli po Borze, trzymając się jednak równolegle do drogi. Po zachodzie słońca skrzyżują się z Traktem, a stamtąd udadzą się do przejścia granicznego. Aries zapłaciłby myto za siebie i dziewkę, i jeżeli Niebiosa by im sprzyjały, przeszliby przez bramę bez większych problemów.

     Jednak teraz wyraźnie docierało do niego, że jeszcze bardziej nadłoży drogi przez jakąś dziewkę z arystokracji, której nawet nie znał, bo miał zbyt miękkie serce!

     Westchnął cicho, zaczynając skrupulatnie planować to, co z pewnością będzie musiał zrobić. Aries zatrzyma się w jednej z zatęchłej wsi tuż przed granicą, gdzie czekać będą najróżniejsi ludzie z kontynentu będący tam przejazdem. Złodzieje, pijaki, starzy wojanie, chętne dziewki i być może nawet najemnicy jak Aries.

     Z jednej strony, zamieszanie jakie powstanie będzie działało na korzyść Ariesa, zdobywającego to, czego potrzebuje, mimo to uwzględniał możliwe ryzyko, że napotka przy tym jakieś problemy. Cóż, nie takie rzeczy już robił, pomyślał.

     Wyszli na nieco rzadszą, łagodniejszą połać lasu i nagle dało się słyszeć z tyłu głośny warkot. Aries zatrzymał się gwałtownie, a czerwona na twarzy szlachcianka wpadła na jego plecy z zaskoczonym jękiem, zaplatając ręce wokół brzucha. Z westchnieniem pociągnął za uzdę niczym nie zrażonej, maszerującej dalej Perill aby się zatrzymała. Koń przystanął i zagapił na niego z niemym pytaniem, strzyżąc przyjaźnie uszami, na co kąciki ust mężczyzny uniosły się lekko. Pogłaskał klacz po boku.

– Postój. Odpocznij trochę. – poradził dziewczynie, samemu już zabierając się za przygotowanie im miejsca. Wybrał wielki dąb o rozłożystej koronie i właśnie pod nim rozłożył swoje manatki.

     Przy okazji obserwował okolicę, przyglądając się rosnącym wśród drzew paprociom i dzikim, kolczastym krzewom. Nie byli aż tak odsłonięci, a przestrzeń nie aż tak wielka i wolna, zaś szeroki, masywny pień mógł zakryć ich sylwetki w każdym momencie, dodatkowo zdawał się być jedynym drzewem w zasięgu wzroku nie koegzystującym tak bardzo z resztą niewygodnej roślinności.

     Skończył szybko i zajął się koniem, pozwalając mu krążyć i zajadać dostępnym menu. Szlachcianka siedziała cicho, skulona na swoim kawałku posłania i wgapiając w nieco wilgotną ziemię. Aries przyjrzał się jej jeszcze raz uważniej. Upięte wcześniej włosy powychodziły z pomarańczowej wstęgi, opadając jej grubymi kosmykami na boki twarzy.

     Suche i poranione usta straciły całkiem swą dawną powabność, a chuda, niewielka i blada sylwetka zdawał się mówić iż dziewczę upadnie przy mocniejszym podmuchu wiatru. Tylko oczy pozostawały wciąż zdeterminowane. Zmęczone, ale żywe, gotowe przyjąć następne trudy.

     Gdy po raz kolejny z jej brzucha wydobył się warkoczący dźwięk, skuliła się w sobie jeszcze bardziej, uciekając zawstydzonym wzrokiem w bok, byle dalej od rozbawionego mężczyzny.

     Zdusił cisnący mu się na ust śmiech i rzucił w jej stronę dokładnie owinięte w ścierkę suszone mięso, samemu siadając niedaleko i opierając się o pień drzewa. Drgnęła, gdy materiał opadł tuż obok niej i wbiła w niego niepewny wzrok, z którego dobiegał wyraźny głód, nim w końcu ostrożnie po niego sięgnęła. Podziękowała mu cicho, ledwo poruszając ustami, do których znowu wpychała na siłę zbyt wiele kawałków na raz.

     Mruknął z dezaprobatą. Zamarła na sekundę i zaczęła przeżuwać spokojniej, wbijając w niego sarnie oczy.

– Prześpij się. Obudzę cię, gdy będziemy ruszać. – poradził i przywołał do siebie Perill nie oczekując od niej żadnego potwierdzenia. Klacz ruszyła do niego żwawo, od razu domagając się więcej uwagi. Spełnił jej prośbę i pogłaskał z uczuciem nad chrapami, cmokając do niej z uczuciem.

     Zarżała przekazując mu swoje zadowolenie. Brunet uśmiechnął się miękko, jeszcze chwilę dopieszczając zwierzę. W końcu zajął się łowieckim wyposażeniem schowanym pod tobołkami z codziennymi przedmiotami, a gdy nie czuł już na swoich plecach uważnego spojrzenia dziewczyny, wyciągnął wszystko, co potrzebne jest mu do zastawienia sideł. Nóż myśliwski ojca idealnie leżał w jego dłoni i przez chwilę gładził go nieświadomie po srebrnym ostrzu. Obejrzał się na nową towarzyszkę podróży z ciekawością.

     Chude dziewczę zwinięte w kłębek i przyciskające ręce do piersi i szyi, oddychało miarowo. Aries zagapił się na ten widok, niechętnie przypominając sobie siebie jako małego, porzuconego chłopca zdanego wyłącznie na siebie. Zgarnął swój koc i bardzo ostrożnie okrył szlachciankę. Jej zmęczone ciało czerpało pełną parą z chwili ukojenia i prawdopodobnie nawet gdyby niespodziewanie zrzucił na nią koc, to ani by nie drgnęła.

     Mimo to szeptał, gdy nakazywał Perill czuwać nad śpiącą.

*

     Coś ciepłego i mokrego połaskotało ją po uchu. Wymruczałam nieskładnie, żeby dano mi spokój, ale gdy natręt nie przestał, uświadomiłam sobie, gdzie jestem. Zerwałam się gwałtownie do siadu z szeroko rozszerzonymi w panice oczami, natrafiając na niezrażonego jej gwałtownością konia cale od swojej twarzy. Odskoczyłam, zaplątana w cieple nie swojego koca i wbijając zielone oczy w groźny pysk zwierzęcia, aż nie dosłyszałam obok głośnego męskiego, ochrypłego śmiechu.

     Szarpnęłam głową w lewo tak mocno, że poczułam ból, a w głowie wybuchnęła mi irytacja zmieszana ze strachem. Najemnik – Aries, stał ledwie dwa metry ode mnie, kucając przy niewielkim ognisku, na którym przypiekał mięso. Świeże, pachnące mięso.

     Niemal pociekła mi ślinka, gdy pochłonęłam oczami jedzenie. Znowu zaburczało mi w brzuchu i zawitał do mnie niewyobrażalny wstyd, wypływający na twarz w postaci czerwieni i palącego gorąca. Zacisnęłam zęby na dolnej wardze i ogarnęłam pospiesznie wzrokiem otoczenie. Niemal zachłysnęłam się powietrzem, dostrzegając że jest znacznie ciemniej niż gdy się kładłam. Zakręciłam się nerwowo w miejscu, niepewna czy powinnam o to pytać. Brunet odezwał się w tym samym momencie, jakby czytając mi w myślach.

– Spokojnie, dalej drzewa nie są już tak ściśnięte przy sobie, pojedziemy na Perill. – uspokoił mnie z gasnącym uśmiechem. Obojętnie dziabnął mięso ostrym nożem, sprawdzając czy nadaje się już do zjedzenia. Z trudem przeniosłam wzrok na coś poza mięsem, łypiąc ponuro na gniadą klacz, która znudzona moim brakiem zainteresowania, zostawiła mnie w spokoju, podchodząc okrężnie do swojego pana.

     Brunet potarł w zadumie kilkudniowy zarost, nim pogłaskał zwierze po chrapach. „Perill” ucieszyła się z pieszczoty i przysunęła do niego jeszcze bardziej, za co została nagrodzona jego uśmiechem. Zdumiona obserwowałam, jak wygina kształtne usta w pół uśmiech, a ciemne oczy mruży łagodnie. Wcześniej, zbyt zmęczona, nie miała okazji go poobserwować.

     Groźnego, chłodnego bruneta zastąpił znacznie milszy i troskliwszy osobnik i niebezpiecznie podobała jej się ta zmiana. Tylko niewielka blizna na lewym profilu szpeciła wygląd tego przystojnego najemnika. Spłoniłam się na twarzy, dusząc niegrzeczne słowa na swoją nieśmiałość. Zawsze wszystko było po niej widać i nienawidziła się teraz za to, ponieważ chciała patrzeć więcej, a nie mogła.

     Mężczyzna odgonił w końcu od siebie konia i zabrał się za ściąganie ich obiadu z ognia. Ledwo powstrzymałam język od oblizania spierzchniętych ust, chociaż brunet zupełnie mnie ignorował. Odkrawał swoją część soczystego mięsa i ku własnemu zaskoczeniu, tę większą wyciągając w moją stronę. Przełknęłam ciężko ślinę, pospiesznie odbierając od niego posiłek i wgryzając się od razu w gorące mięso i o mało co nie wypluwając odgryziony kawał z ust. Zapiekł mnie poparzony język, wywołując sapnięcie bólu, a do oczu napłynęły łzy.

     Obserwujący mnie brunet wydał z siebie zrezygnowane jęknięcie.

– Mówiłem ci, żebyś się tak nie spieszyła – przypomniał mi ze zrezygnowanym westchnieniem, patrząc karcąco. Kiwnęłam usłużnie głową i pozwoliłam jej opaść w dół. Wstyd. Tak strasznie trawił ją wstyd. Naprawdę była czarną owcą wśród arystokracji, niezdarnym beztalenciem. Zagryzłam dolną wargę starając się odpędzić napływający falą smutek. Przecież nie mogła się teraz przy nim rozkleić!

     Silna dłoń podsunęła jej pod oczy pełną manierkę z wodą, którą odebrała z wdzięcznością.

– Jeden dzień zwłoki nie jest przeszkodzą, ale następnym razem jak nie zaczniesz myśleć przed posłuchaniem głodu to nie dostaniesz nic do jedzenia. – zagroził suchym, pozbawionym ciepłych uczuć głosem.

     Pewnie musiało mu być jej żal, gdy patrzył jak rzucam się głodna na jedzenie. Co o niej wtedy myślał?  Że jest żebraczką z najbiedniejszej szlachty, która uciekła przed chłostą? Brzydkim, głupim gąsiątkiem, uciekającym od konsekwencji? Jak na dłoni było widać, że nigdy nie prowadziła strudzonego życia, a już tym bardziej nie miała do czynienia z samodzielnym prowadzeniem go i dbaniem o samą siebie. Zawsze ktoś robił to za nią.

    A teraz przeklinała bogów, że urodziła się w rodzinie markizów w bogatej prowincji Lavoquer, a zmarły kuzyn był w bliskich stosunkach z samą królową Zjednoczonego Królestwa. Zamrugałam, odganiając niechciane łzy. Coraz wyraźniej dochodziło do mnie znaczenie tych słów. „Zmarły”. Już nigdy więcej nie zobaczy Philipa i nie przeprosi, za to, co uczyniła.

     Skubnęłam ostrożnie zębami mięso, chowając za nim twarz. Zostałam całkiem sama. Pierwsze opuścili ją jej rodzice, a teraz ostatnia osoba, jaka jej została. Wgryzłam się z rozgoryczeniem w mięso aż dotarłam do patyka.

     Musi być silna i przetrwać, znaleźć się jak najdalej od Królowej, która pierwsze podda ją torturą aby wyciągnąć z niej przyznanie się do winy, a następnie dowolnie rozłoży na kole, poćwiartuje lub zetnie z szacunku do jej utraconego tytułu szlacheckiego. Szczerze wątpiła, czy po oskarżeniu o zabójstwo kuzyna dostanie tę litość by zostać ściętą. Jej towarzysz jakby wyczuwając potok myśli w jej głowie, spytał o to, czego tak bardzo się bała.

– Powiedz, co zrobiłaś? – wystrzeliłam w niego wystraszonym spojrzeniem. Bała się zdradzić prawdę i wystawić na potępienie, więc milczała próbując powstrzymać cisnące się do oczu łzy.

– Okradłaś nie tę osobę co trzeba? – zgadywał, a mnie przeszył zimny dreszcz. Nie da jej spokoju? Nie odpowiedziałam, spuszczając zielone oczy na swoje kolana i nie dostrzegając niecierpliwego grymasu na twarzy mężczyzny.

– Jeśli się nie przyznasz teraz, obiecuję że zostawię cię strażnikom na granicy. – rzucił chłodno. Zatrzęsłam się z przerażenia. Nie. Jeśli to zrobi… Ona… Umrze. Właśnie to się stanie – królowa dopilnuje żeby cierpiała. Przełknęłam z trudem narastającą w gardle gulę. Oblał ją zimny pot.

– Błagam, nie rób tego. – poprosiłam żałosnym głosem, kuląc się w sobie. Jeśli powie prawdę, pewnie i tak ją zostawi!

– Nie zrobię, jeśli się przyznasz. – obiecał. Kłamca! Weźmie złoto za twoją głowę, szepnął mi złośliwy głos w głowie. Objęłam rękami ramiona, czując jak po ciele pełzną mi lodowate dreszcze. Odważyłam się spojrzeć mu w błyszczące, bursztynowe oczy, ale jedynie co dostrzegłam to niezmąconą niczym szczerość.

     Przełknęłam ślinę i wzięłam głęboki oddech. Zostawi ją. Będzie się nią brzydził. Pomyśli, że kłamie. Jednak z desperacji otworzyłam usta, wydobywając z siebie te dwa, okrutne słowa, plamiące mi umysł.

*

– Zabiłam go. – wychrypiała.

     Aries wzdrygnął się wbrew swej woli, obserwując jak nagle wzrok szlachcianki staje się przerażająco pusty. Zielone oczy wyglądały teraz tak samo jak jego skradziony kamień i świadomość tego obudziła w nim głęboko skrywany lęk. Brązowe, zmatowiałe włosy naelektryzowały się i uniosły pojedynczymi kosmykami wokół jej trupio bladej twarzy na kształt korony. Miał wrażenie, że światło wbrew logice załamywało się dokoła jej sylwetki. Magia.

     Mężczyzna wiedział, że istnieje i szczęśliwie z jej pełnym wymiarem spotkał się zaledwie dwa razy. Jej drobne, dość powszechne ślady nazywane maaną nauczył się dostrzegać. Jeśli wiedziało się jak, nie było to trudne, jednak pozostawało pilnie strzeżone by żaden z obecnych władców się o niej nie dowiedział i nie zechciał wyplenić czegoś, co może się przyczynić do podobnej zarazy, co w Degrya.

     A teraz miał przed sobą jeden z tych śladów, który zdawał się pęcznieć wokół mizernej postaci dziewczyny, narastać wbrew jej wiedzy i woli. Aries wiedział, że większość ludzi nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że to robi. Zwykle jednak ci sami ludzie szybko trafiali na stos – wystarczyło, że wyglądali tak a nie inaczej w danym momentach, przy pracy, w złości lub emanując energią bezwiednie, co niektórzy wyłapywali jako swoiście drażniącą odmienność. Dokładnie tak jak Ariesa… Urwał szybko tę myśl, zgrzytając zębami.

     Decyzję podjął bez zastanowienia. Nie wiedział zresztą, jak inaczej miałby to powstrzymać. Zbliżył się do szlachcianki i szarpnął za nadgarstki do siebie.

– Uspokój się! – syknął nieprzyjemnie, mocno ściskając jej chude przeguby. Gdy opadała na jego pierś w omdleniu, miał wrażenie że to pusta skorupa, a nie ta sama, zdeterminowana by uciec, dziewczyna.

     Wypuścił powietrze z płuc ze świstem, nie wiedząc nawet że je wstrzymywał od kiedy zobaczył… Co dziewczyna robi. Co POTRAFI zrobić, nie mając o tym pojęcia. Aries widział, że jest przerażona, mimo to musiał wiedzieć aby móc bezpiecznie wyprowadzić ich z Joreynilih. I nie miało teraz znaczenia, w jakich okolicznościach to nastąpiło, bo w brunecie odezwała się bolesna, gorzka przeszłość, która właśnie zdecydowała za niego.