Kuroko no basket: 1.Koniec początkiem (Midorima-Takao)

     Pierwsza część one-shota. Myślę, że bohaterowie są dobrze znani z anime "Kuroko no basket". Jako iż uwielbiam ich najbardziej, postanowiłam stworzyć dwie, krótkie części one-shota. 
Paring: Midorima x Takao
Gatunek: shounen-ai/yaoi (boy x boy)
Wiek min. [+16] 

Rozdział wstępnie betowała Ayano.
Opowiadanie względnie odświeżone dnia 14.05.2016r., rzeczywista data publikacji: 25.08.2013r. 
Miłego czytania!

     Schowek na mopy i środki czystości był nieduży. Wnętrze zaś jeszcze bardziej przyciasne z powodu nagromadzonych w nim przedmiotów. Żółte ściany straciły swój pierwotny koloryt, a podłogę pokrywała warstwa kurzu. Od dawna nikt tu nie zaglądał, zatem pomyślałem, że będzie to wspaniałe miejsce na małą zabawę ze Shin-chan’em. Pociągnąłem cichego zielonowłosego za sobą i zamknąłem drzwi. W schowku panowała całkowita ciemność, do czasu aż Shin-chan natrafił na przełącznik światła. Jeśli myślał, że to mnie powstrzyma, mylił się. Stanąłem bardzo blisko niego sprawdzając jego reakcję. Momentalnie przełknął głośno ślinę i odwrócił wzrok. Wziąłem w dłonie jego twarz. Oblał się rumieńcem co sprawiło, iż na mojej twarzy wykwitł mimowolny, złośliwy uśmieszek.. Lubię go takiego oglądać, jego siła ulatnia się: staje się bezbronny i nigdy nie mówi mi "nie".

     Musnąłem swoimi ustami jego policzki, nos i czoło. Rozkoszowałem się naszą bliskością, tym że mogę go dotykać. Przyparłem go do wolnej ściany i ucałowałem żarliwie w usta. Jedną ręką przejechałem po unoszącej się klatce piersiowej, a drugą chwyciłem w talii i przycisnąłem do siebie. Chwilami oddawał nieporadnie pocałunki. Ale głównie pozwalał abym to ja przejął władzę. Zsunęliśmy się na zimne kafelki tak, że ostatecznie usiadłem na jego udach okrakiem. Polizałem językiem jego policzek, a następnie kilka razy szyję, zatrzymując się na troszkę żeby ją pokąsać i possać.  

– Takao… – jęknął Shin-chan, gdy po raz ostatni zassałem się na jego skórze. Przerwałem i przyjrzałem się twarzy chłopaka. Wyglądał pięknie: tak niewinnie i cholernie podniecająco –  To nie jest najlepszy pomysł... Jeśli ktoś przyjdzie i... I nas zobaczy, obiecuję, że Cię zniszczę –  wysapał i zakrył usta dłonią. 

     Parsknąłem śmiechem i złożyłem ostatni pocałunek w miejscu, gdzie zrobiłem mu malinkę.

– Naznaczyłem Cię. - uśmiechnąłem się chytrze, doprowadzając go do jeszcze większych rumieńców.

– Pożałujesz tego. – burknął.

– Nie kuś, Shin-chan. – szepnąłem mu do ucha, a następnie zsunąłem się z ciepłych, umięśnionych ud by wstać i zaproponować pomoc. Przyjął ją z jawną niechęcią wypisaną na twarzy, doceniałem jednak, że to zrobił i nie schował się w swojej bezpiecznej skorupce.

     Wziąłem swoją torbę i poczekałem za drzwiami aż do mnie dotrze. Opuściliśmy trening, nieźle się nam za to dostanie, ale było warto. Zobaczenie Shin-chan’a w takim stanie jest wart tego.

     Najdziwniejsza była świadomość, iż pomimo tego co mu robię, on nigdy nie zaprotestował. Zawsze mówił przy tym coś uszczypliwego, niekiedy nawet wrednego jak zawsze, ale nigdy nie rzekł bym przestał się nim „bawić”. Nie posunęliśmy się dalej niż do pocałunków i dotykania. Może czas na większy krok? A może oczekuje, że powiem mu, iż go kocham?... Co ja właściwie do niego czuję?    Przyjemnie jest go całować i wprawiać w zażenowanie, jednak czy daje to miano miłości?

     Opuściliśmy teren szkoły, kierując się w stronę naszych domów. Droga prowadziła w tę samą stronę, zatem szliśmy razem „do” i „z powrotem.” Gdy tak patrzyłem na zielonowłosego, naszło mnie dziwne pragnienie zetknięcia jego dłoni ze swoją. Zamknięcia ich razem.. Czemu by nie sprawdzić...?

–  Ekhem... Shin-chan, daj mi swoją dłoń. – wykrztusiłem i przeniosłem wzrok na swoje niebieskie trampki. Jakże interesujące…

–  Co? – zmarszczył brwi.

–  Daj mi sw... Słyszałeś!

–  Ale czemu? - zapytał po chwili ciszy. No właśnie, czemu? Z jakiego powodu ja w ogóle o to pytam, skoro zawsze robię co chcę.

–  Bo… Bo chcę… Złączyć. Razem. –  wymamrotałem czerwony jak piwonia.

–  Ach – dobiegło do moich uszu nim przeniosłem się w zupełnie inny świat, gdy splótł  swoje palce z moimi. Uczucie ciepła tych dłoni wydawało mi się nagle czymś niesamowitym.

–  Pójdziemy do mnie, Shin-chan? Chyba mam tą płytę, którą chciałeś posłuchać. – jedno pytanie i jeden tak prosty gest, jak kiwnięcie głową.

*