Inni – prolog – Naturii

Witajcie! Przed wami prolog nowego opowiadania. Mam nadzieję, że się wam spodoba :< Wszystkie informacje/wyjaśnienie na jego temat zawarłam na podstronie do Innych. 

     Dawno temu, nim w świat tchnięto życie we wszystkich nam dzisiaj znanych istotach, narodziło się pięć sióstr. Każda z nich wyglądała inaczej i mówiła innym językiem. Również każda miała inne zadanie w nowo powstałym świecie. I chociaż różniły się pod każdym względem, łączyła ich bliska więź oraz poczucie obowiązku. Młodsze siostry: Wiosna i Lato budziły do życia rośliny i zwierzęta, zachęcały do odkrywania świata przez nowe stworzenia.

     Z kolei starsze: Jesień i Zima przypominały o śnie i nieubłaganym upływie czasu. Nazywały się Porami Roku. Spośród tej czwórki najbardziej wyróżniała się ostatnia, najstarsza siostra – Stworzycielka. 

     Długie, białe włosy jak śnieg Zimy, ciemne oczy Jesieni i rumiana skóra Lata. Jej wizerunek dopełniał żywy charakter Wiosny oraz ciążący na niej obowiązek – narodzenie istot pięknych i niedoskonałych – Istoty podobnej do Niej oraz Człowieka, podobnego do czterech Sióstr.

     Chociaż piąta siostra była najstarsza i najmniej stronnicza, poprosiła o radę każdą z Pór Roku. W ten sposób stworzyła swych następców – Człowieka i Zmiennokształtnego, którzy mieli żyć ze sobą w zgodzie niczym bracia. Dwaj mężczyźni, podobni do siebie, jednak różniący się od siebie wszystkim, dali początek dzisiejszemu światu.

     Po wypełnieniu swojego zadania, Stworzycielka udała się na spoczynek, pozostawiając czuwanie siostrom i swym synom. Spała snem mocnym i pięknym, śniąc o swych ukochanych dzieciach, pchających świat ku większemu rozkwitowi z towarzyszącymi im Porami Roku.

     Jednak wieki później potomkowie pierwszych synów – Człowieka i Zmiennokształtnego skłócili się między sobą, wszczynać gorący spór, znajdujący ujście jedynie w zniszczeniu.

     Ludzcy potomkowie domagali się władzy i zagarnięcia wszelkich zasobów otrzymanych od Czterech Sióstr, Zmienni zaś stracili swą ludzka wrażliwość otrzymaną od Matki, woląc pozostać w swym pierwotnym kształcie, z daleka od krewnych. Ta żądza z przeciwstawioną obojętnością i uporem pogrążyła świat w chaosie, na zawsze przekreślając współpracę protoplastów. Doszło do krwawej wojny, a zrozpaczone widokiem okrutnych czynów, Siostry zbudziły Najstarszą.

     Obudzona z długiego snu Stworzycielka, początkowo zasępiła się widokiem ciemności, jaki zastała. Pory Roku zmieszały się ze sobą w sposób, jaki nigdy dotąd nie widziała i w samej niej wywołało to zmianę. Gdy dostrzegła przyczynę chaosu, wpadła we wściekłość.

     Dawni przyjaciele odwrócili się od siebie, mordując im bliskich i kochanych. Stworzycielka nie mogła znieść myśli, że zawiodła. Sprawiła więc, że wojnę przegrali pyszni, słabi ludzie, a aby ich ukarać za próżną naturę, uniemożliwiła im wiązanie się z tymi na kształt jej i rozdzielając w ten sposób już na zawsze oba gatunki.

     Mając żal do siebie i źle radzących jej Sióstr, nakazała spisać żelazne Prawo, które obowiązywać miało każdą Ludzką i Zmienną istotę. Nazwano je…

– Prawem Naturii! – zaskrzeczała z zachwytem dziewczynka, przerywając opowieść. Z jej ciemnych włosów wystawały urocze, brązowe pióra, delikatne jak same obłoki chmur.

– Tak, kochanie. Naturii ukarała Ludzi. Większość z nich jest zła, lecz nie wszyscy. – Uśmiechnęła się delikatnie do dziewczynki. – A skoro to koniec historii, to czas spać. – zarządziła kobieta chłodniejszym, nieznoszącym sprzeciwu tonem.

– Hanni… – zamarudziła mała, czepiając się czarnego rękawa tuniki starszej.

– Henion, czas spać. – ucałowała blade czoło siostry, kończąc początek niekończącej się dyskusji, gdyby tylko pozwoliła na nią. – Śpij dobrze, ptaszyno.

     Henion ułożyła usta w delikatną podkówkę, lecz usłuchała, posłusznie zatapiając głowę w miękki puch poduszki. Ułożyła się wygodnie, a Hannar nakryła ją porządnie kołdrą, na koniec poprawiając jeszcze gruby koc. Pogłaskała ją po długich włosach i wystających z pomiędzy nich piórkach. Uśmiechnęła się do niej łagodnie, czekając aż ufnie zamknie oczy, czując się całkowicie bezpieczna.

     Gdy kilka minut później poczuła, że dziewczynka zapadła w sen, cichutko opuściła ciepłą, dziecięcą sypialnię. Przymknęła za sobą drzwi i oparła się o nie ze zmęczeniem.

     Prawo Naturii, zarówno chroniące Henni jak i skutecznie uśmiercające Ludzi. Kochała je i jednocześnie nienawidziła.