Inni – 2 – Bliźniaki

     Z całych sił starała się wyglądać odważnie i dumnie. Była człowiekiem i nie gardziła sobą. Znała Prawo od podszewki i nosiła biel Naturii. Ludzie byli czarną plamą świata, ale ona była wyjątkowa. Naturii podarowała jej swoją biel chociaż należała do ludzi. I chciała, żeby każdy Inny obecny w szerokiej i wysokiej hali to sobie uświadomił.

     Nagle zrozumiała, że być może handlarz przygotował dla niej taki, a nie inny strój, ponieważ sądził podobnie. Rzadka biel jej włosów i cery oraz naznaczające ją blizny przywodziły na myśl Stworzycielkę.

     Zacisnęła usta w wąską linijkę i mrużąc jasne oczy leniwie lustrowała każdego z obecnych na hali. Szczególną uwagę zwróciła na Innych z gatunku Wron – głównie kilka kobiet rozpierzchniętych po sali. Łatwo było je rozpoznać po ich prawdziwych, czarnych piórach wyrastających z pomiędzy ciemnych włosów na głowie i mocno haczykowatych nosach. Garstka mężczyzn Wron też jej pasowała, być może nawet bardziej niż kobiet Wron? Nie była pewna, kto zrobiłby lepszy użytek z jej umiejętności.

     Jednak ku swojemu niezadowoleniu biel przykuła uwagę niewielu osób. Zrobiło jej się zimno. Nie mogła dopuścić by kupił ją ktoś nie należący do wron!

     Uspokoiła się nieco, gdy handlarz rozpoczął licytację od wstępnej mowy. Gestem ręki wskazał ją jako obecny towar, a szeroki, zachęcający uśmiech przekonywał, że jest wyśmienitym nabytkiem. Zdusiła w sobie śliskie obrzydzenie na ten widok, aby jej obojętna maska pozostała nienaruszona.

– Drodzy Państwo! Przed wami jeden z wyjątkowych i rzadkich towarów! Kobieta-niewolnica w wieku dwudziestu sześciu lat, pomimo widocznych ran, które niewątpliwie naznaczą jej ciało paskudnymi bliznami, jest okazem zdrowia i silnego ducha! Odważna, lecz posłuszna i pokorna dzięki tresurze. Biel, którą się odznacza przywodzi na myśl pierwotną czystość i szczerość, którą nosiła jako pierwsza sama Matka-Naturii! – słuchała trzy po trzy zachwaleń handlarza, jak przypuszczała, porównujące ją do Matki, a z blizn robiąc atut osoby, która tym razem z pewnością pozostanie lojalna wobec swego pana. To najwyraźniej nie przekonało wszystkich, a wręcz ich rozjuszyło.

     Inni, którzy posiadali ostre pazury, zawarczeli groźnie na przyrównanie brudnego człowieka do tak czystej istoty jaką jest ich Stworzycielka. Reszta jednak, ku jej radości z grupy latających, wbiło w nią uważny wzrok, wyraźnie oceniająco i z rosnącym zainteresowaniem.

– Co więcej…! Niewolnica ta posiada zdecydowanie interesującą umiejętność... – chudy, wysoki handlarz ubrany w kolorach i wytworne elementy stroju niczym pisanka, zrobił kilkusekundową pauzę dla dotarcia tych słów do zgromadzonych – Jak Państwo dobrze wiedzą, mało który człowiek zna się obecnie tak doskonale na Prawie, które ustanowiła sama Naturii, by mogło stać się to pożyteczne dla Państwa. Jest to wybitna i pilnie strzeżona wiedza, dostępna wyłącznie dla tak znamienitych istot jak Państwo. – pauza na głęboki oddech i sprawdzenie, czy to wielkie, acz trafne lizusostwo przeszło. Mało który Inny obecnie był skory do nauki, a Prawo w większości zapisane zostało w ludzkim piśmie. Wśród tłumu dobiegło wyczekiwane, zaskoczone poruszenie – Niewolnica ta posiada tę wiedzę w małym palcu! – zagrzmiał nagle handlarz, a ona niemal podskoczyła zaskoczona, orientując się, jakiego fatalnego eufemizmu użył. Z pewnością znajdzie się Inny, który będzie chciał jej ten palec odgryźć.

     Z ust wyrwało się jej ciche jęknięcie, gdy dostrzegła, że teraz przyglądali jej się wszyscy Inni, nie tylko z Wroniego Dworu. Z trudem przełknęła ślinę, a mięśnie spięły się z nerwów.

– Oficjalnie otwieram aukcję. Cena początkowa: siedem tysięcy Srebrnych Lari!

     Zaschło jej w gardle. Nie była aż tak wyjątkowa.

*

     Wśród Zmiennokształtnych ze wszystkich Dworów nastało podniecone poruszenie. Wrony obok nich dyskutowały żywo, czy opłaca się wydawać aż siedemdziesiąt Bursztynowych Lari, ich najcenniejszej waluty dla niewolnika niewiadomego pochodzenia. Jednak były zgodne, że faktycznie przywodziła na myśl ich ukochaną Matkę.

     Hannar była z kolei zła, że cena jest tak wysoka. Wręcz zawyżona. Chciała tę niewolnicę. Ją i całą resztę, ale nie mogła pozwolić na to by roztrwonić dzisiejsze pieniądze tylko na jedną. Szepcący jej z napięciem do ucha Handir podzielał jej zdanie. Z kolei Marsyl nie wykazywał najmniejszego zainteresowania licytacją, a potrzebowała głównie jego opinii w sprawie zakupu.

     Szturchnęła go lekko w bok, na co chłodne, złote oczy spojrzały na nią z oskarżeniem, lecz przybliżył się do niej posłusznie.

– Co sądzisz? – spytała ledwo słyszalnym szeptem. Zmienni mieli doskonały słuch, a ona chciała żeby każda rozmowa z Marsylem o niewolnikach pozostała poza ich natrętnym zainteresowaniem i zasięgiem. Cóż, z jego strony było to banalne.

     Nie wiem. Nie ma żadnych dowodów. Dźwięk jego jedwabistego głosu w swojej głowie sprawił, iż wzdrygnęła się jak zawsze. Łącząca ich więź, która pozwalała na taką bliskość, wciąż wzbudzała w niej niepokój. Nadal tylko ona nie potrafiła mu odpowiedzieć w ten sam sposób.

     Ale jeśli to kłamstwo, cena nie byłaby tak zawyżona. Ten handlarz wie, że z przyjemnością zedrą z niego skórę, gdyby był choć cień podejrzenia, iż jest inaczej. Przypomniał.

– Jest droga. – odparła, gdy rozmówca w jej głowie ucichł. Był to właściwie podstawowy argument za tym, by nie brać udziału w tej licytacji.

     Każdy Inny to wie, ale nie powstrzyma to niektórych przed pragnieniem zdobycia wiedzy tej kobiety. Pogardliwe stwierdzenie, jednak zawierające w sobie wyłącznie bolesną prawdę. Wrony obok nich właśnie podbiły cenę wywoławczą i odmierzały Bursztyny ze swojej sakwy.

     Hannar spojrzała Marsylowi w oczy, szukając w nich pocieszenia. Przyglądał się jej z chłodnym spokojem.

– Będzie dla nas cenna? – spytała, dobrze wiedząc, że właściwie zinterpretuje jej pytanie. Zawsze wiedział, o co Hannar go pyta, nawet jeżeli akurat ta sprawa była oczywista.

     Tak.

     Czarnowłosa westchnęła, przyjmując wybór Marsyla i odchyliła się tym razem do brata, aby i jego zdanie poznać.

– Handir? – Bliźniak przysunął się do niej jak tylko pozwalało im niewygodne krzesła z hali. Przez chwilę milczał, zerkając ponuro na dziwną niewolnicę na scenie.

– Ona.

     Kiwnęła delikatnie głową na znak, że rozumie. Znalazła się w mniejszości, ale zważywszy iż nawet Marsyl zdecydował się wydać tyle pieniędzy, musiało im się to opłacić. Jeśli dziewczyna okaże się bezużyteczna… Sama bez litości zedrze z niej skórę, a potem poda ją Henni na kolację. Oby była warta swej ceny.

*

     Nie wierzyła własnym oczom, gdy widziała coraz więcej unoszonych w górę rąk Zmiennokształtnych. Sumowali ostrożnie, nie zawyżając niepotrzebnie ceny, acz i tak wyglądało to dość brutalnie. Niektórzy przestali nad sobą panować i dokonywali połowicznej przemiany od której jej żołądek skręcał się z obrzydzenia. Powarkiwaniom, sykom i prychaniu nie było końca. Każdy chciał Ją.

     Z trudem przełknęła ślinę i tylko całą silną wolą jaką posiadała, nie skuliła się ze strachu. Jej los zależał teraz od tego, kto postanowi dać o cennego bursztyna więcej. Błagała Stworzycielkę aby ją oszczędziła, żeby wybrał ją któryś z ptasich Dworów. Jeśli nie…

– Osiem tysięcy! – warknął jeden z wilków. I tak runęła cała lawina. Zatrzęsła się gwałtownie z ogarniającego jej ciało lodu, nie potrafiła już grać odważnej. Nie, kiedy włączył się wilk, a po nim następni. Była  p r z e r a ż o n a. Wilki, Lisy, a nawet Niedźwiedzi Dwór… To był koszmar, a minęło może pięć minuty, kiedy otwarto licytację.

– Osiem tysięcy czterysta! – zaskrzeczała uparta wrona z pomiędzy swoich dwóch towarzyszek, ciskając czarnym, wyzywającym wzrokiem dookoła w każdego, kto śmiałby jeszcze bardziej podnieść cenę. Jej twarz niemal w połowie przeobraziła się we wronią.                   

      Patrzyła na nią z nadzieją, była niemal gotów błagać ją by nie odpuszczała, że zrobi  w s z y s t k o, byle tylko jej dwór ją kupił.

     Przez chwile nie pragnęła niczego tak bardzo, jak tego by ją w końcu kupiono. Nie mogła znieść tego okrutnego, zimnego targowania się o nią. O żywą istotę jak oni… Ale w ich oczach była wyłącznie niewolnicą. Zdusiła w gardle szloch, zaciskając boleśnie zęby. Wszystko, tylko nie łzy.

     Handlarzowi błyszczały oczy. Żywo komentował każdą podbijaną cenę, szczerząc pożółkłe zęby w upiornym, wyrachowanym uśmiechu. Prawie widziała tę ciasno oplatającą go aurę, od której wrzeszczało podekscytowane: „Bogactwo!”

     Pokręciła delikatnie głową, biorąc głęboki wdech by się uspokoić, jednocześnie słuchając tłumu poniżej sceny.

– Osiem tysięcy siedemset! – zabrzmiał ostry, władczy ton, po którym wydało się jej że z wielkiej hali coś wyssało całe powietrze. Zmienni umilkli i z cichym szelestem swych bogato zdobionych, wytwornych szat, powoli odwracali się ku osobie, która po raz pierwszy się odezwała.

     Zmrużyła wilgotne oczy, wodząc nimi po zgromadzonych i idąc ich śladem ku lodowato zimnemu głosowi z przed chwili. Wszystko zatrzymało się na grupce zajmującej trzy krzesła z samego krańca sali. Musiała maksymalnie wysilić wzrok żeby ich dojrzeć. Gdy się jej udało, z niej samej uszło nieco powietrze.

     Dwóch pięknych, dziko wyglądających mężczyzn, a po środku ciemnowłosa kobieta zadzierająca hardo głowę. To ona włączyła się do licytacji, ale nie to ani nawet ton jej głosu czy surowa, wręcz despotyczna twarz i aura ją wystraszyła, a brak jakichkolwiek widocznych cech Zmiennych. NIE WIEDZIAŁA, kim była. I to ją najbardziej przerażało.

     Teraz, gdy cena wynosiła prawie dziewięć tysięcy i wszyscy zamilkli, jakby bali się tej kobiety…

– Jak śmiesz?! – wybuchnęła wściekłe ta sama kobieta-wrona z przed chwili. Wstała gwałtownie z krzesła, niemal przewracając go do tyłu i koncentrując ponownie wzrok wszystkich bliżej sceny.

     Wymierzyła w przeciwniczkę długim, bladym palcem zakończonym ostrym jak brzytwa wronim szponem.

– Osiem tysięcy dziewięćset! – huknęła i wyszczerzyła ostre zęby z pomiędzy dzioba. Wzdrygnęła się z obrzydzenia na ten widok. Próbowała nie zauważać jak cienkie i długie były te „ząbki”, wręcz niemożliwe by pomieściły się w zwykłym dziobie, a jednak w jakiś nienaturalny sposób... Tam były i nie wyglądało by przeszkadzało to samej Wronie. Przełknęła z trudem ślinę. Gardło wyschło jej na wiór.

     Lepsza wściekła wrona niż… Wróciła wzrokiem do kobiety z tyłu, ale wciąż nie potrafiła rozpoznać, jaki dwór reprezentowała.

– Jak śmiem? – parsknęła ponuro kobieta, unosząc kpiąco brwi w górę. Machnęła ręką na wronę, odchylając się do tyłu w zrelaksowanej pozie i uśmiechając się zimno. – Dziewięć tysięcy.

     Wrona wyglądała jakby się zapowietrzyła, nie tylko na znieważający ją gest. Jej towarzyszki klepnęły ją w ręce, co sprawiło że usiadła, wbijając mściwy wzrok w podłogę. Przegrała.

– Dziewięć tysięcy! Czy ktoś chciałby dać więcej? – spytał handlarz z dziwnym, niewyraźnym uśmiechem. Wcześniej wręcz pławił się w zadowoleniu z każdą ceną, a teraz wyglądał jakby coś stanęło mu w gardle i nie mógł odkrztusić.

     Wzięła drżący oddech, wracając do kobiety i tym razem przyjrzała się uważniej jej towarzyszom. Mężczyzna z lewej miał równie ciemne włosy, przykrywające mu kawałek prawej strony nieprzeniknionej twarzy. Czarny mundur z błyszczącymi zdobieniami wyglądał jak jego druga skóra.

     Nie wątpiła, iż był kimś, kto dbał o bezpieczeństwo. Z kolei drugi mężczyzna… Był idealną, męską kopią licytującej kobiety.

     Bliźniaki. Wpatrywał się w nią ze zmarszczonymi brwiami, zaciskając mocno usta.

– W takim razie ogłaszam koniec licytacji! Po odbiór towaru proszę się zgłosić przy wyjściu.

Handlarz odkrząknął cicho, co prawdopodobnie tylko ona dosłyszała.

     Odwróciła głowę do niego tak szybko, że rozbolała ją szyja. Zerknął na nią kątem oka, jakby czując na niej swój wzrok. Szok. Wydawało jej się… Wydawało jej się, że w jego malowało się współczucie. Próbowała nabrać powietrza, lecz trwała tak w bezruchu, wpatrując się w niego szeroko otwartymi oczami, gdy cofał się w stronę kurtyny, a ją pochwycił pomocnik i zwlókł ze sceny w stronę bocznego wyjścia dla towarów.

     Ciało miała jak sparaliżowane, gdy siłą wleczoną ja ku drzwiom. W jej głowie była tylko jedna myśl – Nie wiedziała, kto ją kupił.