Senpai, dame! – 3 – Okropnie niepewny

* Tak ogólnie, bo już trochę mi się pozapominało, ale w połączeniu "Hideyuki" to coś w stylu "ukryta odwaga", but not sure, randomowe znaczenia z neta (proszę nie bić :c) 

** Jest kilka występujących w Internecie znaczeń tego imienia; między innymi cnota, prostokąt i drzewo (XD) Przepraszam, ale traktujcie to z przymrużeniem oka, wiem, że jestem mało zabawna, a więc i Miyagi będzie na tym tracił :v 

*** Jest coś takiego jak kolor, dzień, planeta i kamień odpowiadający danemu imieniu na świecie. Dla „Shiganori” kamieniem takim jest diament! Akurat idealnie pasuje do postaci A

Zapraszam do czytania :) 

     Wbrew powszechnie wystawionej mu opinii, Miyagi nie był aż tak lekkomyślnym typem, żeby pędzić do kogoś w środku nocy niczym nastolatek w burzy hormonów. Ludzie, którzy mu zazdrościli posądzali go o życiową beztroskość, impulsywność i głupkowatość, tak jakby te cechy charakteru nierozłącznie szły w parze z dobrym wyglądem oraz majątkiem rodziców.

    W rzeczywistości mało kto wiedział, że była to wyłącznie fasada odgradzająca resztę świata od  jego prawdziwego ja. Bezpieczna maska, chroniąca go przed uszczerbkiem.

     Miyagi był przystojny i wywodził się z dobrej rodziny, pomimo tego wcale nie był szczęśliwym chłopcem i przez połowę swego dzieciństwa sam z siebie nie wiedział,  jak wykorzystać dane mu przez naturę atuty. Ciężko pracował aby zachować pozory i z czasem nauczył się być zabawnym i pociągającym, osobą potrafiącą się bawić. Na tyle by móc oczarować drugą osobę. Nawet jeśli ktoś za nim nie przepadał, to mimowolnie go do niego ciągnęło dzięki tej idealnej grze aktorskiej i zewnętrznemu opakowaniu. Był jak przepyszny tort czekoladowy wśród grupy wygłodniałych grubasów. Gdy sam dla siebie wydawał się wewnętrznie zgniły.

     Bardziej rozwiązłe dziewczyny otwarcie do niego lgnęły i napraszały się w nadziei, iż choćby spojrzy na nie z aprobatą. Te skrytsze i inteligentniejsze zbliżały się do niego z nieśmiałym uśmiechem pod pretekstem koleżeństwa. Zaś większość facetów nawet nie kryła się ze swoimi intencjami. Koło Miyagi’ego zawsze kręciło się dużo dziewczyn, więc stanowił łatwy sposób na wyrwanie potencjalnego obiektu westchnień, przez co był zapraszany na niemal każdą imprezę, nawet przez obce osoby. Gdy bardzo chciał zapomnieć o swoim życiu, godził się na to i płynął z prądem. To znaczy… Robił to zanim poznał Hideyukiego. Od kiedy zaczęli spędzać ze sobą więcej czasu, Miyagi stracił ochotę na uganianie się za spódniczkami.

    Tylko nielicznemu gronu pokazał ułamek prawdziwego siebie, a jedną z tych osób był właśnie jego przyjaciel, który milczał już od ponad dwóch tygodni.

    Miyagi dopiero teraz uświadomił sobie, jak wielkim oparciem był dla niego brązowowłosy i jak często zrzucał przed nim tę wyćwiczoną maskę beztroski, nawet tego szczególnie nie rejestrując. Bycie w pobliżu Hide było tak naturalne jak jeszcze nic innego i przez to, że już jakiś czas nie miał z nim żadnego kontaktu, stopniowo stawał się coraz bardziej samotny. Pustka jaką czuł znowu wżerała się w jego serce, a on czuł się zepsuty. Lgnął więc do ludzi, ukazując tą część siebie, która może otrzymać trochę miłości. Tak jak teraz, gdy nie miał ochoty na tę męczącą grę i powoli robił się zdesperowany, ponieważ nie przyniosło mu to najmniejszego ukojenia.

    Iloma ludźmi by się nie otaczał, to duszące uczucie wewnątrz nie znikało, a irytacja z każdą chwilą się pogłębiała i Miyagi nawet bez większego powodu robił się zrzędliwy i arogancki. Taki, jaki naprawdę był, a co skrzętnie maskował szerokim uśmiechem i żartami, przełykając odczucie wyobcowania i niechęci.

    Czarnowłosa, śpiąca Minho przygniatała jego klatkę piersiową swoim ładnym, kształtnym ciałem. Lecz jakkolwiek miło było na nią patrzeć, robiło mu się ciężko od jej kształtów, nagie, pełne piersi dziewczyny grzały go nieprzyjemnie i czuł że lewa strona ciała całkiem mu zdrętwiała.

    Od dobrych pięciu minut starał się ją dobudzić. Szturchał ją nawet w miejscach potencjalnych łaskotek, ale ta jedynie mocniej się do niego przyciskała. Stracił do niej cierpliwość już w momencie, gdy zamiast zabierać się do rzeczy w związku z którą się spotkali, zaczęła opowiadać o imprezie swojej koleżanki, na której chciałaby się z nim pokazać. Miyagi jedyne czego od niej oczekiwał to użyczenie własnego ciała i odrobiny ciepła w trakcie, nie związanego w żaden sposób z mówieniem.

    Niczego takiego jednak nie uzyskał i czarę goryczy przepełniło, paradoksalnie, niezaspokojenie wynikające z zaspokojenia. Chociaż doszedł, wciąż czuł się spięty i bardziej nie na miejscu niż zwykle. Jakby robił coś złego.

     A teraz leżał bezwładnie jak kłoda, przyciśnięty przez czarnowłosą i jego myśli krążyły coraz bliżej postaci bruneta. Jego twarz przewijała mu się przed oczami. Marzył by znaleźć się koło niego, położyć na chłodnej podłodze jego mieszkania i tępo przekartkowywać jeden z walających mu się po mieszkaniu komiksów, które tak lubił, jednocześnie wsłuchując się w jego opowieść wypowiadaną zaangażowanym, pełnym podekscytowania głosem.

    Z Hide spali obok siebie wiele razy, nawet gdy było ciasno. Gdy wymagała tego sytuacja, jeden drugiego spychał z siebie, bez zbędnego zamartwiania się. Nawet gdyby któryś się obudził, nie zająknąłby się słowem na tak niespodziewany atak. Znali się wystarczająco aby wiedzieć, że drugiego to nie obejdzie. Do tego byli mężczyznami. Miyagi był stosunkowo wysoki i barczysty, starał się dbać o swojego ciało trenując i zjadając zdrowe posiłki. Hide i jego ciało, za wyjątkiem długich, zadbanych włosów i nieco przesadnej chudości, diametralnie różniło się od kobiecego. Mimo to to z nim lepiej mu się spało… Spało obok. Poza tą jedną chwilą gdy biodra Miyagiego były zbyt blisko bioder Hideyukiego…?

     Blondyn wydał z siebie głośne, zmęczone jęknięcie i dmuchnął dziewczynie w długie, czarne włosy rozlewające się po jego klatce piersiowej niczym oplatające go korzenie. Bardzo denerwujące korzenie, uściślając. Po co on w ogóle z nią…? A, tak, chciał coś sprawdzić.

    Zamknął oczy, próbując zamienić obraz ciała Minho na Hideyuki’ego.  Wbrew oczekiwaniom nie miał z tym najmniejszego problemu. Przez bite dwa tygodnie torturował swój umysł roztrząsając tamten poranek i próbując dociec, czy mógł zrobić coś jeszcze, co wkurzyło przyjaciela. Ale co to mogło być? Nie wiedział. Nie pamiętał nic, co mogłoby jeszcze wkurzyć Hide, poza oczywistą bagatelizacją oraz…. Niewiedzą.

A to z kolei doprowadziło go po raz kolejny do orientacji chłopaka. Rozważał, czy aby uczucia bruneta nie są nadmiernie ciepłe w stosunku do niego. Przypominał sobie wtedy jego najsubtelniejszy ruch i skrupulatnie go analizował. A jaki płynął z tego wniosek? Nawet jeżeli Hide coś do niego czuł… Prędzej by zniknął niż mu się do tego przyznał. I może właśnie tym razem blondyn nieświadomie przelał czarę goryczy.

Wyobrażał więc sobie nagą, jasną skórę stykającą się z nim i mięśnie pod nią – twardsze i stabilniejsze, a zarazem kruche oraz małe, blado różowe sutki ocierające się o jego i wywołujące przyjemny prąd pełznący ku dołowi. Apogeum tej wizji był ciepły oddech muskający szyję Miyagi’ego, a następnie koniuszek śliskiego, gorącego języka błądzącego po jego żuchwie. Języka Hideyukiego.

    Prąd podniecenia, jaki go przeszywał napawał go strachem. I tym razem było podobnie; przyjemne ciepło mościło się wewnątrz niego i rozgrzewało go. Kompletnie zapomniał o polegującej na nim dziewczynie. Jego irytacja tylko się pogłębiła i nie mogąc już jej znieść, mało delikatnie zrzucił ją z siebie, ignorując protestujący jęk.

    Czuł się szalony.

    W końcu Hide nie miał obfitych piersi, na których najczęściej się zawieszał wzrok, bujnych bioder i szczupłej tali, które można było okryć dłońmi, ani długich, pomalowanych paznokci wbijających się mu w plecy czy skóry pachnącej którąś z licznych, zbyt ostrych perfum.

    Był za to chudy i nieco kanciasty, do tego podobny wzrostem i zupełnie płaski. Z delikatnym uśmiechem na miękkich ustach i ciepłych, energicznych oczach. Dla Miyagiego chłopak zaczął nabierać zupełnie innej postaci. Chociaż stanowczo męskiej, absurdalnie kuszącej. Co najbardziej go szokowało, tak naprawdę wcale go to nie gorszyło.

    Roztargniony przeczesał palcami krótkie włosy, szukając jednocześnie po podłodze porzuconej bielizny i pozostałej części zagubionej garderoby. Zdecydowanie nie zamierzał tu dłużej tracić czasu.

Jednak nim zdążył naciągnąć do końca bieliznę, z tyłu odezwała się Minho.

– Miyaaagiii. – wymruczała leniwie, otwierając tylko jedno brązowe oko i usiłując skupić się na czmychającej nie wiadomo gdzie, przystojnej postaci przed nią. – Gdzie się wybierasz?

    Blondyn nie powstrzymywał się już i westchnął głośno, jakby właśnie usłyszał coś naprawdę uciążliwego, co trochę rozbudziło dziewczynę.

    Przecież on nigdy się tak nie zachowywał!

– Wychodzę. – odparł bezbarwnie. Miał już tego dosyć. Chciał w końcu zobaczyć Hide, skoro jego eksperyment przyniósł takie skutki.

     Gdy już przed nim stanie, zrobi wszystko żeby mu wybaczył za tamten dzień. Nawet jeżeli sam nie wiedział, czym było to, co właśnie czuł i dlaczego go to nie odpycha ani nie sprawia żadnego problemu. Dokładnie tak jakby było naturalne, nigdy takim nie będąc. Czy to miało w ogóle sens? Może był Bi? Rozważał już to wielokrotnie, ale nie potrafił zmusić się do sprawdzenia tego z inną osobą tej samej płci. Więc może naprawdę jego ciało zareagowało właśnie na Hideyukiego i tylko jego ze względu na ich relacje. Był Iriyje-romantyczny?

 Ostatnia myśl wyjątkowo go bawiła i pochłaniała.

    Słyszał, jak Minho coś jeszcze do niego mówi, ale nie słuchał. Kręcił głową zanurzony we własnych, absurdalnych rozmyślaniach, po raz kolejny nie potrafiąc zrozumieć torów, na które wkraczał.

    Powinien po prostu to sprawdzić na tej konkretnej osobie, prawda? Skoro od tego się zaczęło i to właśnie Hide był w centrum owych spekulacji, to właśnie z nim powinien to sprawdzić!

    Czy wtedy to wszystko mogło skończyć się szczęśliwie? Czy jeśli przekroczy „Ten” świat, będą mogli nadal być blisko?

    Z tą myślą zaczął ubierać się pośpieszniej, doprowadzając obserwującą go Minho do jeszcze większej konsternacji i wylewu kolejnych pytań pozostawionych bez odpowiedzi.

–Hej, co ty wyprawiasz? Dlaczego tak nagle się zbierasz?

    Miyagi naciągnął na siebie ostatnią część garderoby, w tak chłodną noc nie obył by się bez swojego ciepłego, kremowo białego swetra. Poprawił kołnierzyk przy szyi, zgarnął ze szklanego stolika swoją komórkę, wciskając ją w kieszeń dżinsów i ruszył coraz szybszym krokiem w stronę drzwi.

– HEJ! – krzyknęła Minho, gdy naciskał klamkę. Wzdrygnął się, przytomniejąc i skrzywił, odwrócony do niej plecami. Nigdy więcej, stwierdził kategorycznie.

– Pa. – odparł głośno przeraźliwie chłodnym, wręcz obcym głosem.

– Miyagi! – zapiszczała ze złością, którą bez problemu zignorował trzaskając cicho drzwiami i urywając każde kolejne, zbędne słowo z ust dziewczyny. Z myślami nad tym, dlaczego umówił się właśnie z nią, zszedł po schodach biegiem i tym samym tempem pobiegł w stronę mieszkania, które wynajmował pewien obrażalski typ. Minho aparycyjnie była nieco podobna do Hide, więc to właśnie przy niej go sobie wyobrażał.

    Ściskało go w środku na myśl o spotkaniu z nim. Przecież kiedyś sam mu powiedział, że nie chce nic słyszeć o czymś takim jak gejostwo i dopóki nie poruszają tej kwestii, wszystko jest w porządku. Chociaż miał na myśli, że nie jest to coś istotnego w jego osobie. Mimowolnie wykopał sobie tym zdaniem grób, a teraz sam zamierzał o tym porozmawiać i zrobić jedną z dwóch ostatnich rzeczy, jakie mu zostały po wszystkich odrzuconych połączeniach i skasowanych esemesach, które wysłał przepraszając Hide.

    Po dwudziestu kilku minutach nieustannego biegu dyszał ciężko, a w boku kuła go kolka, ale szczęśliwie dotarł i znajdował się przed budynkiem mieszkalnym. Zgrzany i oblany potem oparł dłonie o kolana, pochylając się i dając sobie czas by ostatni raz przemyśleć to, co chciał zrobić, i uspokoić ciało. Wbijał wzrok w swoje czarne trampki i nieudolnie zawiązane, zakurzone sznurowadła, na które padał cień słabego światła lampy ulicznej.

    W końcu, jeśli była jeszcze jakaś szansa na odbudowę ich przyjaźni, to tej nocy ją osiągnie albo zdepcze i miał tylko nadzieję, iż nie zostanie brutalnie odrzucony. Tkwił więc tak jeszcze kilka minut, biorąc raz za razem głębokie, uspokajające oddechy i mrucząc do siebie ciężkim głosem raz po raz te same słowa przeprosin, wyglądając prawdopodobnie jak ktoś pomylony, ale dodawało mu to nieco otuchy.

    Przybiegł tu pierwszy raz od dwóch tygodni, gdy próba złapania lawirującego po uczelni Hideyukiego, zawiodła. I pomimo faktu, że jest już za późno na odwrót, cały czas czuł się tak okropnie niepewny. Z trudem przełknął zbierającą mu się w ustach śliną i wyprostował się, czując jak zdenerwowanie wypełnia go od środka. Na pewno chciał to zrobić?

*

     Dyskretnie spojrzał na zegarek utwierdzając się w przekonaniu że jeszcze kilka minut musi znosić niechciane towarzystwo. Zdusił głębokie westchnięcie i pouczył się w myślach aby nie marszczyć gniewnie czoła, a kształtne usta rozszerzyć w jeszcze leniwszym, zadowolonym uśmiechu. Wykładowca spóźniał się nie po raz pierwszy i w tym czasie główne zainteresowanie skupiało się na Miyagim, otoczonym wianuszkiem mniej lub bardziej atrakcyjnych dziewczyn i kolegów z tego samego roku.

    Właśnie nastąpił moment, gdy grono uwodzicielek i zazdrośników zostawiło go na chwilę w spokoju i tym razem uśmiechnął się zupełnie inaczej niż wcześniej, lecz prawdziwie. Czerpał z tej chwili jak najwięcej, rozluźniając na kilka chwil spięte ciało i nurkując wzrokiem w słoneczny dzień za oknem i zieleń drzew otaczających miejscowy uniwersytet.

    Jak się chwilę później okazało, dobrze iż skorzystał z chwili, którą tak szybko mu odebrano. Znowu.

– Cześć, mogę się dosiąść? – spytała bezbarwnie chuda postać, która nagle z nikąd znalazła się przy nim i w rzeczywistości nie czekając na pozwolenie od blondyna, usiadła na miejsce obok.

    Miyagi ledwo zdusił prychnięcie, unosząc jedną z brwi do góry. On tak na serio? I kto to w ogóle był? Chudy i wysoki, w dobrze dopasowanych jasnych dżinsach i granatowym, uniwersyteckim swetrze. Przez długie włosy i cały czas poruszającą się głowę przywodził mu na myśl stracha na wróble. Dostrzegł jedynie skrawek jego twarzy, co niewiele mu mówiło, prócz tego, że nigdy go tutaj wcześniej nie widział.

– Skoro i tak usiadłeś obok, to po co pytasz? – zadrwił cicho blondyn, lustrując otwarcie nowe towarzystwo.

– Z grzeczności, skoro i tak muszę gdzieś usiąść. – odparł pewnie niskim głosem, nie zwracając zbyt wielkiej uwagi na Miyagiego, a znacznie bardziej skupiając się na krzątających się po sali studentach.

    To z kolei, w niewytłumaczalny sposób zirytowało chłopaka. Parsknął cicho, przyznając w duchu, że facet miał tupet. Usiadł obok Miyagiego i jeszcze zachowywał się w TAKI sposób? Próbował na siebie zwrócić jego uwagę w tak oczywisty sposób czy jak?

    Długie, kasztanowe włosy spływające chłopakowi luźno na ramiona i policzki zafalowały, gdy spojrzał w końcu na Miyagiego. Niesforny kosmyk opadający mu na zarumieniony policzek odgarnął za ucho, ukazując bladą, pociągłą twarz z niewielkim, prostym nosem i ciemno brązowymi oczami w kształcie migdałów uproszonych rzadkimi, acz długimi rzęsami. Wyglądał… Jak dziewczyna.

     Miyagi zamrugał na ten widok, nie potrafiąc od razu zareagować. To był jakiś żart? Nim zdążył w jakikolwiek sposób skomentować nietypowy wygląd towarzysza, ten odezwał się, popatrując bez wyrazu na oniemiałą twarz blondyna.

– Wiesz, jeśli przeszkadzają ci to powinieneś to otwarcie przyznać. Jeśli ciągle wymuszasz ten doskonały uśmiech, dajesz im sprzeczny sygnał. – powiedział to tonem pozbawionym większych emocji, jednak sam w sobie jego głos był zaskakująco miły, co przy jego kobiecym wyglądzie…

    Blondyn mrugnął jeszcze głupio, po czym zmarszczył brwi czując irytację na wymądrzanie się bruneta. I skąd on to w ogóle wiedział?!

– Nie twoja sprawa. Ale skoro już zauważyłeś, to może po prostu się do mnie nie odzywaj? Skoro tak bardzo zwracasz uwagę na to co mi przeszkadza. – mruknął zimno w odpowiedzi, chcąc jak najszybciej uciąć rozmowę. Więc jednak było po nim widać, jak bardzo tego nie znosi. Cholera!

     Chłopak uśmiechnął się nieznacznie z brakiem pretensji na tak nieuprzejmą odpowiedź i przedstawił się, wyciągając do niego szczupłą dłoń z długimi palcami, na którą zdecydowanie nie zamierzał odpowiedzieć.

– Iriye Hideyuki*.

    Miyagi spojrzał wpierw na oferowaną mu dłoń, po czym jawnie ją ignorując spojrzał wprost w ciepłe, brązowe oczy śledzące jego następny ruch. Uśmiech, jaki wykwitł na ustach nowo przybyłego doprowadzał go do białej gorączki. Podstępny. I po co mu się przedstawiał? Nie będą więcej rozmawiać. Mimo to zdobył się na odpowiedź, poprzedzoną cierpiętniczym westchnieniem i wywróceniem oczami. Nie byłby sobą, gdy pozwolił temu typowi myśleć, że od tak uda mu się do niego zbliżyć.

– Shiganori** Miyagi. – odmruknął i zerknął ponownie na zegarek znajdujący się w centrum sali nad podium wykładowcy. Jeszcze tylko minutka…

 – Shiiganori jako… Cnota? – chociaż Miyagi starał się nie zwracać na rozmówcę szczególnej uwagi, w policzku drgnął mu nerwowy tik.  Czy tylko mu się zdawało, iż wychwycił lekką drwinę w jego głosie?  Często mylono znaczenie jego imienia z cnotą i paradoksalnie, chociaż idealnie pasowało to do jego wręcz anielskiego wyglądu zewnętrznego, tak nijak miało się do jego osobowości. No i było takie babskie! Między innymi dlatego częściej przedstawiał się nazwiskiem, aby nie musieć wysłuchiwać podobnych nut w głosach ludzi.

– Nie. – wycedził przez zęby, tracąc cierpliwość. Jak to się stało, że tak prędko stracił nad sobą panowanie, gdy tylko zjawił się ten… Osobnik?!

– Nie? Więc może „Drzewo”? Ale faktycznie jesteś jak diament***…

– „Skarb” –przyznał cicho, ledwo powstrzymując się od powarkiwania na towarzysza, nie mogąc już dłużej znieść tych irytujących zgadywanek. Ostatecznie „Skarb” wcale nie był lepszy od „Cnoty”. Rozejrzał się dookoła czy aby nie przyciąga zbędnego zainteresowania, ale nikt już nawet nie patrzył w ich stronę, bowiem właśnie w tym momencie do sali wkraczał ich siwiejący już wykładowca od ekonomii i wszyscy wracali na swoje miejsca,  robiąc małe zamieszanie.

– Och. Ładnie. – skomentował brązowowłosy i beztrosko poklepał Miyagiego po ramieniu, jakby już byli dobrymi kumplami. Blondyn zacisnął zęby czując, że jeżeli coś teraz wymsknie mu się niekontrolowanie z ust, to z pewnością będzie to spektakularny wybuch, który zwróci na niego niepożądane zainteresowanie, co w konsekwencji może zepsuć jego idealny jak dotąd, wizerunek.

    Wziął dyskretny, uspokajający oddech i widząc, że ich restrykcyjny nauczyciel mozolnie rozpakowuje książki z przyniesionej ze sobą, czarnej torby, skorzystał z okazji zbliżając się do chudego chłopaka i przekraczając bezpieczną granicę między ich ciałami. Usta Miyagiego od ucha początkowo nieświadomego bruneta dzieliło jedynie kilka centymetrów i do jego nosa dotarł przyjemny, kwiatowy zapach, tylko na sekundę wybijając go z rytmu.

    Jego oddech owiał ucho Iriye, przez co chudzielec drgnął zaskoczony i zamarł, gdy tylko uświadomił sobie, jak blisko się znaleźli. Z przyjemnością, ale również z lekkim zdziwieniem obserwował jak twarz chłopaka gwałtownie zmienia kolor jak pomidor.

– „Ukryta odwaga”, prawda? – odgadnął znaczenie jego imienia z uśmiechem. –  Naprawdę słodkie. – przyznał żartobliwie. O tak, odważny to on był… Ta mała przewaga jaką zdobył znacznie poprawiła mu zniszczony nastrój.

    Gdy się odsuwał patrzył jeszcze kilka sekund jak brunetowi drgają delikatnie rozchylone usta, ni to w uśmiechu ni w grymasie, po czym pochyla głowę w dół, tworząc z włosów welon.

    Do końca wykładu nie odzywali się do siebie, ale od tamtego czasu Hideyuki zawsze siadał obok niego, a Miyagi na to pozwalał nawet gdy reszta osób wokół nich wyraźnie zaczęła zwracać na to uwagę.

     Miyagiemu przestało to aż tak przeszkadzać. Z każdym kolejnym razem ich słowa coraz intensywniej się ze sobą łączyły w energicznej rozmowie wyzbytej niechęci i kilka uważniejszych, postronnych osób mogło dostrzec zupełnie nową mimikę na twarzy ich diamentu, niż zwykle im ukazywał.