Senpai, dame! – 1 – Pusta pała

– Ej, Miyagi! – wrzasnął mi płaczliwym głosem wprost do ucha.

– Co do kurwy… – warknąłem nakrywając głowę niebieską poduszką z prawdziwego pierza. – M-Miyagi , ty… – jęknął.

    Zrzuciłem z siebie poduszkę i otworzywszy oczy, od razu je zmrużyłem pod wpływem fali promieni słońca dochodzących zza nie dosuniętych do końca pomarańczowych kotar.

– Czego chcesz…? – mruknąłem ponuro, odruchowo patrząc w lewo, ze strony której zawsze sypiał Hideyuki.  Przyjrzałem się zmierzwionym od snu długim, jasno brązowym włosom, zarumienionym policzkom i ciemno brązowym oczom szeroko wpatrujących się w jego twarz.

– O-Ocierasz… – szepnął ledwo słyszalnie. Zagapił się przez sekundę na te pełne, różowe usta.

– Co? – spytałem tępo, po czym dodałem z rozdrażnieniem – Mów głośniej!

– OCIERASZ SIĘ O MNIE, PUSTA PAŁO! – ryknął na jednym tchnie, a moje oczy zrobiły się wielkie niczym spodki. Podniosłem się na łokciach i z nie opuszczającym mnie zdziwieniem spojrzałem na swoje krocze. Faktycznie stanął. Ale co najgorsze…! Czemu u diabła wbijał się w biodro brązowowłosego?

– Ja… – zacząłem słabo.

– Przecież wiesz, jakie mam preferencje, więc dlaczego…! – wrzasnął i jeszcze bardziej się zaczerwienił, tym razem ze złości. Albo wstydu.

– Czego się drzesz, stanął – wielkie halo. Pewnie przyśniła mi się jakaś panienka z dużym… – chciał dodać „biustem”, ale gdy otwarta dłoń Hideyuki’ego wylądowała na jego policzku… No cóż, powiedzmy, że zrozumiał swój błąd.

– Jesteś najgorszy! Umów się wreszcie z którąś z tych dziwek, co tak za tobą latają i przestań zawracać mi głowę!

    Ostatnie, co zauważył nim Hide odnalazł swoje dżinsy  i opuścił wynajmowaną przez Miyagi’ego kawalerkę, to równie wielkie jak jego wybrzuszenie w czarnych bokserkach.

    O. Cholercia.